شماره تماس: 02122398250
پاسخگو همه روزه
در این مقاله ابتدا در مورد تاندون آشیل و آسیب های آن و سپس در مورد فیزیوتراپی و ورزش های مناسب برای درمان آن توضیح داده می شود.
تاندون، عضله را به استخوان متصل می کند. آشیل، بزرگ ترین و قوی ترین تاندون در بدن است. این تاندون در عقب قسمت پایینی ساق و بالای استخوان پاشنه پا قرار دارد. تاندون آشیل عضلات دو قلو و سرینی ساق را به استخوان پاشنه پا متصل می سازد و به ما کمک می کند تا بتوانیم روی پنجه پای خود بالا بیاییم.
در اکثر اوقات دلیل التهاب تاندون آشیل ناشناخته است. تاندینوپاتی یا همان اختلال در عملکرد تاندون آشیل زمانی رخ می دهد که تاندون قادر به انطباق با آسیب هایی که به آن اعمال می شود، نباشد. این مساله منجر به آسیب های کوچک مکرر در فیبرهای و نهایتا التهاب تاندون آشیل می شود. تاندون تلاش می کند تا در پاسخ به آسیب ها خودش را بازسازی کند.
التهاب، کشیدگی و تاندونیت آشیل همگی واژه های تقریبا مشابهی هستند که برای تاندینوپاتی یا همان اختلال در عملکرد تاندون آشیل به کار می روند. اختلال در عملکرد تاندون آشیل یک مشکل نسبتا شایع است که هم ورزشکاران و هم افراد غیر ورزشکار به آن مبتلا می شوند. ورزشکارانی که در فعالیت های ورزشی دویدنی همانند فوتبال، تنیس، والیبال، بدمینتون، و دویدن های با مسافت متوسط و طولانی شرکت می کنند، بیشتر در معرض این آسیب هستند. افراد در تمامی سنین و مرد و زن ممکن است به تاندینوپاتی آشیل مبتلا شوند.
بسیاری از عوامل سبب فشار روی تاندون می شوند. درواقع این آسیب تنها به دلیل اعمال بار زیاد روی تاندون نیست.
رایج ترین علامت هایی که در صورت ابتلا به تاندونیت آشیل افراد از آن شکایت دارند شامل موارد زیر هستند:
خشکی صبحگاهی: بسیاری از افراد از سفتی اطراف تاندون زمانیکه صبح گاه از خواب برمی خیزند شکایت دارند. این سفتی اغلب بعد از چند دقیقه راه رفتن برطرف می شود، اما گاهی بیشتر ادامه می یابد.
حساسیت به لمس تاندون آشیل: اغلب هنگامیکه تاندون را با دست می فشارید، بسیار به لمس حساس و دردناک است. ممکن است یک توده حساس در تاندون و/ یا یک صدای کلیک در هنگام حرکت مچ پا وجود داشته باشد.
درد متغییر: برخی از افراد با وجود درد می توانند ورزش کنند. این بدین معنا است که درد با ورزش تسکین یافته و بعد از ورزش دوباره افزایش می یابد. بعضی افراد درد شدیدی در تاندون آشیل خود دارند که آنها را از ادامه ورزش شان باز می دارد.
برای تشخیص مشکل در تاندن آشیل همواره نیاز به انجام رادیوگرافی یا اسکن (تصویربرداری) نیست. تاندونیت آشیل می تواند با معاینه پزشک یا فیزیوتراپیست مشخص شود. زمانیکه جهت قطعی شدن تشخیص نیاز به بررسی بیشتر است، سونوگرافی تاندون آشیل روش مناسبی می باشد. سونوگرافی روشی سریع، ایمن و موثری است که پزشک می تواند تاندون شما را ببیند. ام آر آی تاندون آشیل نیز ممکن است تجویز شود. اما معمولا متداول نیست.
یخ گذاری: گذاشتن یخی که در داخل یک لایه حوله نازک پوشانده شده است روی تاندون آشیل برای 15 دقیقه، 4 بار در روز یا بعد از ورزش به کاهش درد کمک می نماید.
مصرف مسکن های ساده: استامینوفن یا سایر داروهای ضد التهابی همانند بروفن یا دیکلوفناک برای کاهش درد و التهاب مناسب هستند.
استراحت نسبی: برای حفظ فیتنس خود می توانید سایر ورزش ها که در آنها تاندون آشیل در وضعیت استراحت است، را انجام دهید. همانند شنا، دوچرخه سواری، دویدن در آب.
کشش عضلات پشت ساق پا: همانطور که در شکل نشان داده شده است، عضلات پشت ساق را بکشید. لازم است که وضعیت کشیده عضله را برای 30 ثانیه حفظ کنید و این تمرین های کششی را 5 بار در روز تکرار کنید.
برنامه ورزشی اکسنتریک: این تمرین های اختصاصی لازم است که توسط فیزیوتراپیست به شما آموزش داده شوند. این تمرین های کنترلی خاصیت درمانی دارند و مهم ترین بخش درمان تاندون آشیل محسوب می شوند. اینها به تاندون کمک می کنند تا به وضعیت طبیعی باز گردد.
مدالیته های فیزیوتراپی: این ها شامل شمار زیادی از دستگاه ها و روش های مختلف فیزیوتراپی می شوند که می توان به موارد زیر اشاره کرد:
اگر به رغم استفاده از درمان های ایمن همانند فیزیوتراپی برای چند ماه شرایط شما بهبود نیافت، روش های درمانی زیر ممکن است مفید باشند:
تحقیقات اخیر ثابت کرده اند که تزریق های کورتون گزینه درمانی ارجحی برای درمان تاندون آشیل نیست. بنابراین امروزه این روش درمانی توصیه نمی شود.